week 13
Ondine, Olibrius en Opime
Inmiddels is het stel al erg
groot geworden.
Opime is een echte patser en
ziet er ook zo uit; stevig, krachtig lijf en
eigenlijk behoorlijk in proportie voor een hond
in de groei. Olibrius is een slungelig type; een
lang lijf zoals Kaya en hij groeit lekker
onregelmatig. Ondine is de kleinste en de
smalste, maar zeker niet de malste! Ze heeft net
als ma altijd van die ingevallen flanken,
ongeacht de hoeveelheid voer (en drontal) er
ingaat. De lichte plekken op de lijven van Opime
en Ondine worden nog steeds lichter. Allebei
hebben ze een zwart masker. Olibrius begint op
de schouders en in de nek te verkleuren; hij
wordt lichter. De rest is toch ook niet echt
helemaal zwart, wat je goed kunt zien met
zonneschijn.
Aanvankelijk was Kaya wat van slag na het
vertrek van haar vierde pup, maar na twee dagen
pakte ze de verzorging van de andere drie weer
op, waarbij het vlooien nog steeds onderdeel
uitmaakt van haar praktijken.
De nek…
… en de snuit natuurlijk.
Olibrius is een akelig slim
mannetje, dat altijd uitwegen bedenkt als ie in
de ren binnen of buiten zit. De ren binnen wordt
absoluut te klein voor moeder en drie grote
pups, dus die zal binnenkort weg moeten
(gelukkig!).
Door het mooie weer speelde het mensen- en
hondenleven zich toch vooral buiten af. De drie
zijn helemaal opgenomen de roedel enhet jonge
spul doet braaf na wat de andere honden doe.
Hier staat Opime naast zijn halfbroer Boulette
op wacht bij het hek.
Het avondritueel kan door het mooie weer nog
steeds gehandhaafd worden. De pups zijn nu wel
groot, maar even op schoot moet nog wel kunnen!
Kaya is nog regelmatig buiten bezig met het
opvoeden van het stel, waarbij ze nog steeds
alledrie aan de beurt komen.
Ze helpt ook de baas als ze dat nodig vindt.
Opvallend dat als Kay helpt, de staartjes wel
naar binnen gaan tijdens overheersing
De drie gaan gewoon als we er niet bij zijn in
de grote kennel. Dat is noodzakelijk, want er
blijft op de patio anders weinig heel! Zo heeft
Ondine ontdekt dat het heerlijk is om via de
vijver (nou ja, vijvertje) over het moerasdeel
te racen en alledrie vinden ze het geweldig om
achter de vijver te kruipen en planten en de
bezem te slopen en de andere honden te pesten
en… noem het maar op!
Als we buiten zitten moeten we geregeld een brul
geven omdat ze tijdens het ‘spel’ op elkaar
rijden, afwisselend de een op de ander.
De bank in de ren buiten was al vrij snel
geliefd klimobjekt en moest dus verplaatst
worden. Ook de planten – of wat daar van over
was - die er op het vensterbankje stonden hebben
we verwijderd.
Het dragen van boven naar beneden en vise versa
hebben we nog wel een poosje gedaan, maar op den
duur was zelfs het tillen van 1 pup te zwaar aan
het worden! Als we dan toch drie keer moeten
lopen, dan maar een lijntje eraan en de pups
zelf laten lopen. Oke, het kost wat tijd (vooral
trap af lopen duurt langer dan omhoog leren
lopen. Raar he!), maar.... voor je rug is het
een stuk aangenamer!
Als ze alledrie netjes de trap
op (en af) kunnen, dan twee tegelijk aan de lijn
mee. Toen dat ging hoefden we nog maar 1 keer te
lopen; drie pups tegelijk mee naar boven of naar
beneden.
en buiten in de knoop met drie lijnen
Dachten wij op een kille avond, dat de drie niet
in de kennel hoefden en wel met de rest van het
stel buiten konden scharrelen. Kijk even uit het
raan en zie daar drie hondjes enthousiast door
de vijver en over het moerasdeel rennen! Niets
gezegd en geprobeerd een foto te nemen, want het
was wel erg ongewenst gedrag, maar o wat zag het
er grappig uit!
Helaas kreeg ik alleen een
shotje van Olibrius die pontificaal vanaf het
moerasdeel recht op me afduikt. Natuurlijk wel
even gemopperd (niet echt overtuigend geloof ik)
en de omgelopen boel weer in orde gemaakt.
Karton blijft een tractatie,
maar... moeder Kaya eist nu haar deel wel
degelijk op. Opime krijgt op zijn kop en wordt
afgesnauwd als hij een stukje weg wil pakken.
De werpkist boven is ook verwijderd en in plaats
daarvan staan er twee kamerkennels.
Daarvoor nog een klein stuk ren
en de deurtjes van de benches lieten we open.
In de loop van een week of twee
maakten we de ren voor de kenneltjes steeds
kleiner, zodat ze wel in de benches moesten om
te kunnen slapen. Bij elke verandering gaf dat
zeer veel herrie als ze naar ‘bed’ moesten!
Ook het eten uit 1 bak is
verleden tijd; elk keurig zijn eigen bak
leegeten (onder toezicht) en pas daarna is het
‘wisseltijd’!
|