Week 3
Begin van deze week
natuurlijk de pups voor de eerste
keer ontwormd (en Kaya).
Daarbij zijn we gewend, dat de pups
dan eerst wat afvallen of niet
aankomen net als na de bevalling,
maar dit stel vreet gewoon door en
komt net als elke andere dag stevig
aan.
Alle oren en ogen
zijn nu open, dus de pups kunnen nu
ook hun eigen lichaamstemperatuur
regelen en de warmtelamp is uit.
Als de werpkist
wordt schoongemaakt, gaan de pups
even in een rieten mand met kleppen.
Nu zijn ze zover, dat ze daar direct
als diaree weer uit klimmen (en wel
poetsspullen, maar geen fototoestel
bij de hand natuurlijk)!
De pap – het
speenvoer – bevalt ze prima. Na de
eerste paphap kwamen ze bijna
allemaal een ons aan! Onze
Groenendaelerpups moesten we altijd
‘leren’ eten uit een bak; pup bij de
bak zetten en de neusjes erin duwen
voor ze door hadden dat er iets
eetbaars is. Dat soort ‘flauwekul’
hebben deze jongens niet nodig hoor!
Waarschijnlijk zijn ze net als
moeder die alles test op
eetbaarheid, want de neuzen
verdwenen meteen in de eetbak en de
bedoeling was ze zonneklaar!
Bij de tweede paphap
en het bijbehorende fluiten van de
Muppetshow was er direct een boel
beroering; blaffende pups die meteen
de bak opzochten. Hoezo snel leren!?
De kist heeft nu
natuurlijk veel meer behoefte aan
regelmatige schoonmaakbeurten, want
hier kan Kaya niet tegenop. Ze is
direct bij de pups als er gepoept
wordt, want dat moet direct
opgeruimd en heeft duidelijk
prioriteit op pies opruimen. Zo
kunnen ze ook minder geur afzetten
en benadrukt ze eigenlijk weer dat
zij het voor het zeggen heeft!
De tanden worden nu
geweldige mesjes. Dat weten we nog
van Kaya als pup en volgens David
Mech hebben wolvenpups kleine,
vlijmscherpe tanden. Laten we hopen
dat het meevalt bij deze pups, want
aan de Kaya-mesjes hebben we geen
goede herinneringen.
De nagels kunnen we
in elk geval gewoon knippen, dus dat
stukje ‘scherp’ zijn de pups (en
Kaya) nu kwijt.
Opime en Ondine
krijgen een steeds grijzere vacht,
erg mooi om te zien. De staarten
dreigen nu toch wel echt
krulstaarten te worden. De staartjes
blijven allemaal trots overeind in
een halve krul, behalve als er
gegeten wordt; alle staarten zijn
dan helemaal naar binnen geklapt.
De pups volgen Kaya
nu; eerst lokaliseren ze waar ze is
met hun neus, waarna ze de oren en
ogen die kant op richten. Daarna
volgen ze Kaya keurig door de kist
of de ren; eerst volgen op geur en
daarna pas volgen ze haar lichaam.
Als Kaya er niet bij
is zijn de pups heftig met elkaar
bezig; omduwen, over elkaar heen
lopen, in oren, bek, net en poten
happen, grommen en uitdagend geblaf.
Ook de speeltjes zijn ontdekt. Met
de pluchen beesten proberen ze
hetzelfde als bij elkaar; duwen,
erin happen enzovoort en… er op
liggen slapen.
Opvallend is, dat ze
precies zo over een speeltje liggen
als ze over hun nestgenoten doen;
steeds liggen over de ‘schouder’ of
de ‘achterhand’ van het speelgoed.
Een beetje moeilijk is dat speelgoed
wel, met het oog op de toekomst. Het
is goed voor de ontwikkeling van de
motoriek en dergelijke, maar… de
pups leren met speelgoed ook, dat ze
met deze spullen kunnen doen en
laten wat ze willen, zonder dat het
speelgoed kan corrigeren als ze te
ver gaan, zoals moeder en
nestgenoten dat bij ze doen.
Kaya heeft steeds het speelgoed heel
gelaten. Toen wij voor de bevalling
bij vrienden een paar pluche beesten
meenamen, probeerde ze die direct te
grazen te nemen, daarna waren alleen
de oude sokken-met-knoop nog
interessant.
Halverwege de week joelen de pups in
verschillende omstandigheden
gezellig met zijn vieren. Dat
gebeurt in elk geval als de andere
honden blaffen, maar ook als ze
vinden dat Kaya te lang weg blijft.
Intussen gaat het steeds beter met
Kaya en voor haar onbekende visite.
De mensen die haar wel kennen staan
er versteld over hoe anders ze nu
is. Maar… het blijft Kaya hè! Zit
een ouwe bekende op de hurken bij de
pups, dan likt ze even snel een oor
of duwt even flink tegen ze aan.
Omdat het mooi weer was, was het
eerste uitstapje van de pups naar
buiten; in de kleine ren onder het
afdak.
Waar de pups ook komen, eerst
markeren ze stuk voor stuk de schone
kranten voor ze iets anders gaan
doen.
De eerste keer buiten, net als
wolvenpups op drie weken, was
blijkbaar wel een enerverende
ervaring voor ze. Toen ik in de ren
erbij ging zitten, kwamen ze direct
bij me en kropen zowaar bij me op
schoot! Wel positief, want ze zoeken
toch steun. Kaya zocht voor het
eerst in haar leven steun bij ons
toen ze ging werpen!
Toen de mand met
pups naar buiten werd gebracht ging
Indy – die in de kennel zat -
helemaal op tilt en was moeilijk
weer rustig te krijgen. Zijn vorige
pups heeft hij zelf opgevoed en hij
is er duidelijk helemaal klaar voor
om dat nog eens te doen! Ook met die
twee zoons is hij weer intensief
bezig. Hoewel hij normaal gesproken
ook vanaf de derde week met zijn
pups in aanraking zou komen, kiezen
we er toch voor om de confrontatie
tussen Kaya en
Indy-met-zijn-opvoedkundige-neigingen
nog niet te laten plaatsvinden!
De oudere honden houden een
‘eerbiedige’ afstand en Emma – die
loops is – was helemaal van haar
padje; PUPPIES!!!! En dan vooral als
ze piepen, want daar moet echt wat
aan gedaan worden vindt ze! Moreau
had een dusdanige uitdrukking, dat
we die vooralsnog niet in de buurt
van de pups zullen laten. Kaya is
bij dat alles superbraaf en gedraagt
zich alsof dit de gewoonste zaak van
de wereld is. De pups horen
tenslotte bij de roedel, net als de
andere honden en... de katten.
Doerak vindt het
best, die is samen met pups opgevoed
en groter gegroeid. Galopine heeft
nog nooit pups meegemaakt en weet
nog niet goed wat ze er mee moet.
Elke nieuwigheid is
voor ons weer erg spannend, of het
nu is dat de pups naar beneden gaan
(bij de rest van de beesten) of hoe
de pups zich verder ontwikkelen,
maar tot op heden verloopt alles –
zeker wat Kaya betreft – toch erg
goed!
In de eetkamer hebben we van alles
verplaatst zodat we ruimte hebben
voor de ren. Overdag gaan de pups
daarheen, ’s nachts slapen ze in hun
eigen kamer. We waren vergeten dat
ook onze heer Faust een puptraditie
heeft; één keer in de ren piesen,
bij voorkeur met pups erin. En jawel
hoor; ‘s morgens komen we de kamer
in… de schoongemaakte ren is nat.
Maar hij heeft zich er niet aan
gewaagd om dat te doen met de pups
erin!
De pups kunnen nu bij de tepels als
Kaya staat. Van Kaya moeten de pups
staan als ze ze verzorgt en als ze
liggen duwt ze de pup die verzorgd
moet worden overeind. In de kamer
ligt ze vregelmatig vlak naast de
ren en negeert de pups, ongeacht de
boze herrie die ze kunnen maken. Pas
als de rust is weergekeerd
verwaardigt zij zichzelf in de ren
bij de pups te gaan. Al met al is de
opvoeding van een prima puppiemoeder
in volle gang!