Week 5
Het zijn echte apen van pups. Ze
likken nu ook mondhoeken, niet alleen bij Kaya –
die dan snel haar kop wegdraait – maar ook bij
elkaar en bij ons. Het blijkt steeds voor niets,
want niemand is bereid zijn voedsel op te geven.
Kaya heeft van de week kans gezien het
kastdeurtje open te maken van het kastje waar de
eetbakken klaar staan voor ’s middags. Drie
bakken voer maakt ze leeg! Daarna geeft ze wel
over, maar niet voor de pups. Ze eet het mooi
allemaal zelf op, ondanks gekrijs, gehuil en
gedrein van de pups (maar; haar mondhoeken waren
niet gelikt).
De pups doen het ‘bekkenspel’ met elkaar en
‘spelen’ en vechten met veel kabaal. Daarbij
wordt een strategie gehanteerd; eerst markeren,
dan lichamelijk benaderen, vooral op de
dominantiezones.
Hetzelfde doen ze bij de speeltjes, maar deze
reageren natuurlijk op geen enkele overheersing.
Kortom, ze zijn druk bezig met
rangordegevechten.
Kaya bijt de pups over hun kop en in de nek. Met
haar snuit duwt ze de pups via de liezen omhoog
om ze staand te verzorgen. Ze gooit de pups ook
zonder pardon om voor de verzorging. Ze bijt in
hun achterpoten en is begonnen met het rondlopen
met een speeltje in haar bek (pups er achteraan
natuurlijk).
Hoewel de pups al enige tijd vier maal per dag
op ander voer zitten heeft Kaya nog een
waanzinnige hoeveelheid melk. Zogen wil ze niet.
Als ze al even ligt of gaat staan voor de pups,
is dat steeds van korte duur, want de tanden van
de pups zijn haar té erg. Dan piept ze en
vertrekt weer snel uit de ren. De pups eten per
keer een bak leeg waar normaal zes
groenendaelertjes van eten!
Als de pups ’s avonds naar hun kamer zijn
gebracht en Kaya buiten is, gaan de pups stevig
tekeer met hun gehuil. Kaya kan dat uiteraard
buiten horen en huilt vervolgens mee. De binding
tussen Kaya en haar pups is ongelofelijk groot.
Ze blijft ook steeds in de buurt van de pups en
ze slaapt nog steeds op de puppiekamer.Dit alles
hebben wij met onze Groenendaelerteven nog nooit
meegemaakt, ook niet bij een eerste nestje.
Weer iets nieuws; de pups zitten in de ren in de
kamer en maken herrie. Wij zitten aan de
ochtendkoffie. Dan horen we de waterbak; Kaya
pakt de bak – met water – op om naar de pups te
brengen! Okee, met een lege bak heel dwingend
aan komen zetten kennen we wel van onze Drent,
maar een volle bak…!?
Normaal geeft het veel puppieherrie als de pups
voor het eerst de piano horen. Een tactiek die
dan goed werkt is eerst een bak voer neerzetten
en dan als ze eten piano spelen. Herrie schoppen
met je bek vol is tenslotte wel wat moeilijk en
de concurentie voor het eten is ook groot, dus
geen tijd voor de piano. Bij deze pups is dat
niet nodig; ze gaan gewoon door waar ze mee
bezig waren. Het interesseert ze totaal niet.
Kaya loopt rondjes (tegen de klok in) door de
ren en dan moeten de pups bij haar komen en haar
volgen.
Het laten liggen doet ze wat minder subtiel dan
een Groenedaeler. Daar konden we steeds zien,
dat de moeder langdurig en geduldig naar de
grond bleef staren – met desnoods zacht gegrom -
tot de pup lag. Kaya heeft een andere, veel
lichamelijker aanpak; ze pakt ze bij de kop en
duwt ze zonder scrupules op de grond!
Ze maakt nog steeds erg veel onderscheid tussen
wel en niet in actie moeten komen. Als Ourson
eindeloos pogingen doet en rondjes draait om te
poepen en daar veel herrie bij maakt, blijft ze
gewoon naast de ren liggen. Op het moment dat
Ourson wel gaat poepen, is ze er direkt bij om
te ruimen, voor het in de ren ligt zelfs.
En dan komt toch het ogenblik dat Indy de kamer
in mag, waar de pups in de ren zijn. Hij wil
direkt de ren in, maar… daar staat Kaya voor,
met een stevig borstel!
Indy moet zich dus heel erg inhouden. Het
dominante mannetje heeft bij de dominantere Kay
niks in te brengen!
Kaya bakent heel duidelijk
grenzen af voor Indy. Ze installeert zich bij de
ingang van de ren en hij moet het niet in zijn
kop halen om daar tegenin te gaan!
Zolang hij in de buurt is gaat ze zelfs niet
naar de keuken tijden het koken! De flinke bink
komt van een koude kermis thuis en loopt de rest
van de avond met zijn staart tussen zijn poten,
terwijl ie steeds naar zijn pups kijkt.
Uiteindelijk verdwijnt hij dan maar naar de
keuken.
Kay overheerst de pups steeds meer, maar doet
dat vrij zacht, wel dwingend. Daarna doen de
pups hetzelfde en dezelfde dingen bij elkaar; ze
imiteren het gedrag van Kaya, maar zeker niet zo
zacht! Kaya leert de pups ook huilen en dan bij
voorkeur ’s morgens vroeg, als de zon opkomt
(hoera!).
De pups worden wakker en maken
herrie. Kaya ligt naast de ren en de kist en
begint vervolgens met zacht gehuil, dat steeds
harder wordt als de pups mee gaan doen. Als de
pups flink op dreef zijn, houdt Kaya haar mond.
Er moet in elk geval dringend een dik gordijn
voor het raam!
De pups krijgen nu een behoorlijk lang lijf. Dat
moet van moeder komen, want Indy is compact en
heeft een kort lijf (eigenlijk gewoon een
‘propje’ dus). Ze staan ineens ook hoog op de
poten en ontwikkelen een echt wolvenkopje met
grote kaken, vooral Ondine en Opime.
Ze rijden nu op vanalles en
natuurlijk ook op elkaar, wat de nodige boze
reacties geeft! Ze zijn erg bezig met elkaar,
met de speeltjes en met de speeltjes en elkaar.
Ourson hangt in Arjens shirt en wordt
gecorrigeerd. Ourson is niet onder de indruk en
blijft steeds terug komen. Als ze bij me op
schoot ligt op haar rug geeft dat erg veel
protest. Kaya komt me te hulp en legt haar kop
op de borst van Ourson. Als ze kaar kop
weghaalt, verzet Ourson zich direct weer.
Vandaag zijn vooral de reuen met elkaar bezig en
niet met de teven. De teefjes liggen bij elkaar
in precies dezelfde houding, Ondine met haar
neus over nek van Ourson.
En… de oren van Opime staan als eerste!
|