Dit verhaal is zeker niet bedoeld om mensen te stimuleren een hybride in huis te nemen.

Dit is wel bedoeld als een verhaal voor de geïnteresseerde lezers, die net als wij willen weten hoe en óf Kaya’s gedrag veranderde in tijden die volgden.

Omdat wij al enkele jaren zeer benieuwd waren hoe Kaya zich als moederhond zal gedragen, besloten we alsnog om haar te laten dekken.

Uiteindelijk hebben wij voor onze aangepaste Kaya gekozen voor een eigen reu; onze Groenendaeler Indy. Dit heerschap is een eigen fokproduct en we kennen hem van haver tot gort. Hij is behoorlijk stabiel en op een charmante manier dominant.
Omdat Kaya niet meer zo piepjong is voor een eerste nestje, hopen wij dat het geen groot nest zal worden. Met een kleiner nest is er ook meer kwalitatieve tijd voor Kaya en haar pups. Bovendien weten we niet of deze pups bij mensen plaatsbaar zullen zijn.

Vanaf het moment dat de pups zijn geboren, hebben we eindeloos veel foto’s gemaakt van alle activiteiten van moeder Kaya en haar vier pups.

Veel van de foto’s die u hier tegenkomt, kunt u ook zien in Deel 2, dat vooral gaat over het sociale leren in het nest; het leren van de hondentaal van de moeder aan haar pups.

Boeken

Wat er aan voorafging

Toen wij begin 1997 de nieuwe sessies in Utrecht startte, was er in één van de beginnersgroepen een Malamutepup van de partij. Dit dametje, voor een Malamute wel erg hoog en smal gebouwd, was de eerste hond voor haar eigenaren. Op dat moment wisten wij niet dat het ging om een hybride Malamute.

Al na twee weken belde de vertwijfelde eigenaar ons op of we mee wilden helpen een goed tehuis voor de pup te vinden. De familie vond de situatie waarin zij zaten (veel weg, werk enzovoort) ongeschikt voor dit niet al te makkelijke typetje. Een Malamute is inderdaad niet het makkelijkste ras, maar wel erg populair.

Als deze pup in het asiel zou belanden en vele malen van eigenaar, asiel, naar eigenaar zou wisselen, kon het gedrag van deze pup alleen nog maar van kwaad tot erger worden. Met tot slot het meest voorkomende einde: het afmaken van de hond.

En dus waren wij een Kaya rijker: met onze Groenendaelers en onze kruising Drentse Patrijs erbij waren dat in het totaal negen honden. Al onze honden - dus Kaya ook - hebben wij opgevoed volgens De Roedelmethode. Met De Roedelmethode wordt het eigen karakter van een honde in waarde gelaten, de hond in zijn waarde gelaten. Belonen komt bij wolven, honden en De Roedelmethode niet voor; Kay heeft dus ook nooit een brokje gekregen voor goed gedrag. Het 'uitblijven van de bestraffing' is de beloning voor zowel een wolf als een hond. Door deze manier van opvoeden is Kaya nu een 'hond' die in onze mensenmaatschappij kan functioneren.

In de eerste week dat Kaya bij ons was hebben we de fokker gebeld om door te geven dat een van haar pups herplaatst was. Al pratende bleek het om een kruising Malamute te gaan: moeder een Malamute, maar vader… een wolf. We hadden dus een hybride hond in huis gehaald. En dat in een tijd waarin er heftige discussies werden gevoerd over het al dan niet fokken van hybriden en of dit wel toelaatbaar was.

En… dat dit terecht een serieuze discussie moet zijn en blijven, hebben we zelf aan den lijve ervaren!

Een hybride is absoluut een heel andere ‘hond’ dan een gewone huishond. Ze zijn erg rangordegevoelig, dat mag duidelijk zijn. Zo wist de pup - inmiddels Kaya genoemd - op 10 weken precies wie wij de positie van omega één hadden gegeven: onze oudste teef Anca. Al in de eerste week viel deze kleine Kaya Anca aan bij de drinkbak. Arjen was er als eerste bij en heeft daarbij de nodige littekens opgelopen, omdat het lieve pupje niet van plan was zich over te geven! Een vriend en dierenarts, die van het voorval getuige was en niet wist wat hij zag, stelde voor om er maar helemaal niet aan te beginnen en er direct een definitief einde aan te maken. Dan zou hij de nodige spullen wel ophalen in zijn praktijk. Een zeer bijzondere uitspraak van een dierenarts die alleen aan euthanasie deed als er werkelijk geen enkele andere optie meer mogelijk was! Maar… we hebben Kaya in haar bench gezet en vonden dat een borrel nemen een beter plan was.

Een 'leuke' gewoonte van Kaya was het testen van haar eigen hardheid. Aan haar staart trok zij zichzelf onze ruim negen meter lange kamer door, om zich vervolgens trekkend aan een van haar achterpoten weer dezelfde weg terug te begeven. Lieten we haar begaan, dan testte zij daarna helaas ook ónze hardheid.

Lief en aaibaar?

Een wolf...

Sinds we Kaya hebben, gaan we altijd met zijn drieën op pad. Alleen laten, wat wil zeggen dat wij niet aanwezig waren, was (en is) niet mogelijk. Honden die we tegenkwamen toen zij nog klein was, besloten nadat ze haar op grote afstand roken, dat ze liever een straatje omgingen!

Verder was het erg moeilijk om mensen op een afstand te houden. Deze pup zag er super aaibaar uit en probeer mensen maar eens duidelijk te maken dat ze niet naar haar toe mogen lopen en haar niet mogen aanhalen. De grootste ruzies kun je zo krijgen over je eigen hond. Kaya was zeker niet te beroerd om op ‘verkeerde’ lichaamstaal (naar haar toe lopen, bukken, op je knieën gaan zitten, over haar heen buigen) direct en frontaal te reageren! Als dit een ‘overwinning’ opleverde voor Kaya, werd hetzelfde daarna bij de baas uitgeprobeerd (die toen duidelijk nog geen ‘baas’ was).

Iedereen kent wel de verhalen over leeuwenpoep in de tuin om katten op een afstand te houden. Wij hadden Kaya daarvoor. Arjens moeder heeft een leuk tuintje midden in Utrecht, waar veel katten in komen. Niets hielp. Dus lieten wij Kaya daar poepen en jawel… drie maanden lang kwam er geen kat meer in de tuin!

Hetzelfde was het geval in Polleur (België). Vanaf 1993 bivakkeerden wij zo’n zes maanden per jaar op de Camping in Polleur voor het geven van trainingen gecombineerd met ‘lekker even weg’. Een vuilniszak konden we daar gerust in de tuin laten staan, want geen vos, egel of ander dier kwam de tuin in.

Natuurlijk moest Kaya ook altijd mee naar het trainingsveld in Utrecht. Aanvankelijk bleef ze in de auto, maar later ging ze mee het trainingsveld op omdat ze de auto totaal ‘verbouwde’. Ook dit verliep niet vlekkeloos; je moest heel goed letten op je lichaamstaal, want bij ‘verkeerde’ lichaamstaal viel ze direct aan, opspringend naar je keel.

De trainingsonderdelen in de cursus die betrekking hadden op lichamelijke overheersing of op reflexen werken waren uit den boze; ook dan attaqueerde zij onmiddellijk. Heel langzaam, stapje voor stapje konden we ‘iets’ met haar opbouwen. Borstelen en kammen is nog steeds wel een hilarische activiteit, maar gaat inmiddels zonder gegrom en gehap. Na het borstelen vindt ze het altijd noodzakelijk om gekke rondjes te rennen met een boel geloei en ‘geklets’.

Het is bekend dat de zindelijkheid bij een hybride een probleem is. Het eerste jaar had Kaya veel last van haar maag en darmen, zodat ze vaak diarree had. Gebeurde dat als ze in haar bench zat, dan zette ze haar kont tegen de bench en zorgde dat alles buiten de bench terechtkwam. Het eerste anderhalf jaar wist ze altijd een plas of een hoop te fabriceren pal achter de deur van de huiskamer, wanneer wij allebei de kamer uit waren. Superzindelijk, maar wel als het haar uitkwam.

Al deze ervaringen waren erg leerzaam voor ons en onze Roedelmethode®, maar tegelijk uiterst vermoeiend!

Een hybride heeft, net als een wolf, een beperkte ‘harde schijf’. Bekende dingen zijn oké zoals de auto, het huis en… de caravan in Polleur. De eerste keer dat Kaya daar kwam was ze ongeveer elf weken. We waren zo onnozel haar even aan een grote en volledig volle gasfles van 40 kilo vast te zetten, tot we de gelegenheid hadden om een blijfpen in de harde rotsachtige grond te draaien. Prompt stond zij bij het uitladen van de auto achter ons… mét de zware gasfles. Op zo’n moment word je als baas wel even met de neus op de hybride- én Malamutefeiten gedrukt!

Polleur en de caravan vond Kaya geweldig en elke aankomst werd nadien luid ingejoeld. Ook de (praktijk)trainingen in Polleur waren haar zeer welkom, maar altijd moesten we erg goed op haar letten met andere honden en vooral op onze eigen gebaren en bewegingen.

Een jong hondje, met enorme kaken!

De extra tuin bij de caravan was naast de beek en naast het bos. Een geweldige plek voor Kaya, die daar altijd zeer druk was met het opsnuiven van luchtjes en het traceren van alles wat zij maar hoorde. Meestal installeerde zij zich in een mooie kuil, die zij op een zo hoog mogelijk punt groef.

Het wisselen verliep bij Kaya ook erg spectaculair. Op een avond; ‘kijk, een losse tand.’ De volgende ochtend bij de ‘tandwisselcontrole’; ‘kijk een heel nieuw gebit!’ Alweer een onverwachte verrassing van Kaya. Eigenlijk wel logisch als je het over wolven zou hebben, want een wolf kan natuurlijk niet zonder tanden.

Eenmaal is Kaya op een stevige wijze gecorrigeerd door een van onze ervaren pupmoeders, Dinka. Dinka is een rustige hond, maar kan heel driftig worden als haar grenzen bereikt zijn. Dat was toen duidelijk het geval. Op een zomeravond in Polleur werd Kaya door Dinka dusdanig zwaar gecorrigeerd over haar snuit, dat het gat door en door was en Kaya schuimde uit het gaatje op haar neusspiegel. We maakten de wond schoon en pakten alvast de ‘pages d’or’ om het adres van een Waalse dierenarts op te zoeken, maar… even later was de wond alweer dicht. Zo was het steeds als Kaya op de een of andere wijze een verwonding opliep. De genezing ging altijd razend snel.

In aanvang was het eten een ramp; als een idioot werd alles naar binnen gewerkt, waar onze cursisten destijds ook verbijsterde getuigen van konden zijn (op een afstandje). Het heeft veel tijd gekost voor ze wat ‘normaler’ ging eten en we het eten zonder problemen bij haar konden weghalen. Maar tot op heden is er - letterlijk - geen hond die in haar buurt kan komen als het om eten gaat. Ze bijt dan direct en weet akelige scheurwonden te veroorzaken met haar snijtanden.

Tijdens de wandelingen gaat Kaya aan de langere lijn, want loslaten is een niet te nemen risico. In ons Belgische bos kan het gebeuren, dat Kaya ineens halverwege een boom zit, hoog boven ons, op jacht naar een eekhoorn. Ach ja, je went er uiteindelijk een beetje aan, nietwaar!

... of toch een hond?

Een paar maanden voor ze loops werd, verspreidde Kaya een zeer onaangename en penetrante geur. Kaya’s eerste loopsheid duurde twee maanden. Ze was drie weken willig.

Daarna is zij zo ‘honds’ geworden, dat ze als elke andere hond drie weken loops is en de vieze lichaamsgeur is definitief verdwenen. In Polleur kregen we langzaamaan weer visite voor de inspectie van onze vuilnis door allerlei dieren.

De eerst keer dat Kaya een nestje Groenendaelers meemaakte was in maart 1998. We beschikten over een aparte puppiekamer met een prachtige werpkist. Op dezelfde etage hadden we een ruimte gecreëerd als kennel voor de andere honden, waar ook Kaya’s bench stond. Op een gegeven ogenblik begon Kaya luid te joelen tijdens de bevalling. Aanvankelijk hadden we nog niets in de gaten, maar nadat er een paar pups geboren waren, viel het op dat als de perswee serieus was en de pup er echt aan kwam, het loeien weer begon. Elke pup werd op deze manier feestelijk door Kaya welkom geheten! Op de puppiekamer mocht ze niet komen, maar na een week of twee/drie kwam het moment dat de pups naar beneden gingen, in de ren in de huiskamer.

Kaya was totaal verliefd. Altijd lag ze naast de ren of er vlak bij en steeds was ze met de pups bezig. Als we haar hadden toegestaan in de ren te springen, had ze waarschijnlijk spontaan melk gegeven! Op de pups van de twee nestjes die we daarna nog hadden, reageerde ze minder sterk.

Wel mocht onze een van die pups die jeugdreuma had en door de prednison lang heel klein bleef, altijd slapen in haar warme wollige staart. Deze pup, Emma, is inmiddels ruim 4 jaar maar ze blijft Kaya nog steeds opzoeken.

In augustus 1999 zijn we voorgoed vertrokken uit Utrecht om ons permanent in België te vestigen. De caravan in Pollleur was zo goed en kwaad als het ging aangepast voor een langer verblijf met 13 honden. Uiteindelijk hebben we een authentiek huis gevonden in Salmchâteau. Met tuin en direct naast de bossen.

Ofschoon Kaya allang niet goed meer tegen veranderingen kon, had ze het eigenlijk vanaf het begin al naar haar zin op het nieuwe stekkie. Vlak na de verhuizing, tussen alle verhuistroep in, waakte zij over haar Salmchateau.

Inmiddels wonen wij al weer drie jaar op deze mooie plek. We zijn nu met z'n zestienen; wij, onze tien Groenendaelers, Kaya en onze drie katten.

Na de vorige loopsheid van Kaya besloten wij, dat haar volgende loopsheid voor ons de laatste kans zou zijn om nog een nestje te hebben met haar, want dit jaar wordt ze zeven.